تا در ایـــــن دهــر دیــــده کـردم بــــــاز

گل غــم در دلــم شکـفــت بــه نــــــاز

بــر لبـــــم تــا که خنـــــده پیـــــدا شد

گـــل او هــــم به خــنــــــده ای وا شد

هـر چــه بـــر مــن زمـــانـــــه می ازود

گـــل غــــــــم را از آن نصیـبـی بــــــود

همچو جـان در میـان سینــه نشست

رشتــــه عمــر مـــــا به هم پیـــوست

چـــــون بــهــــــار جوانـیــــــم پــژمــرد

گفتــم ایــن گل ز غصـه خواهــد مــرد

یا دلم را چو روزگار شکستی هست

می کنــم چون درون سیـنــه نــگـــاه

آه از ایـــــن بخـــت بــد چــه بینـــم آه

گل غــم مست جلـوه خـویــش است

هر نفس تـــازه روتر از پــیـــش اسـت

زنـــــدگی تـنــگنـــــــــای ماتــم بــــود

گـل گلــــــزار او همیــــــــن غـم بــــود

او گلــی را به سینـــــه مـن کــاشـت

که بهــارش خــزان نخـــواهد داشت..

 

" استاد فریدون مشیری "

ثبت شده در پنج شنبه 91/12/3 ساعت 12:3 عصر توسط مخاطب خاص نظرات شما () |