نــاتــوان گذشتـــه ام ز کـوچـه هــا

نیمه جـان رسیـده ام به نیمــه راه

چون کلاغ خستـه ای در این غروب

می بـــرم بـــه ایـــان خـــود پــنـــاه

در گریـــز ازیــن زمــان بی گــذشت

در فغــــان از ایــــن مـلال بـــی زوال

رانــــــده از بـهـشـت عـشـق و آرزو

مانده ام همــه غــم و همــه خیــال

سر نهـــاده چون اسیـر خسته جان

در کـمـنــــد روزگــــار بــــد سـرشـت

رو نهفتـــــه چون ستــارگــــان کـــور

در غبــــار کهکـشـــان سـرنــــوشـت

می روم ز دیـــده هـــا نهـــــان شوم

می روم کــه گریـــه در نهـــــان کنــم

یـــا مــرا جــــدایــی تــــو می کـشــد

یا تـــــــرا دوبـــــــاره مهربــــــان کنــم

این زمــــان نشستــه بی تو با خــدا

آنکـــه بــا تـــو بــود و بــا خــدا نبــــود

می کنــــد هــوای گریـــــه هــای تلخ

آن کــه خنــده از لبــش جـــدا نبــــود

بــی تـــو مـن کجــــا روم، کجــــا روم

هستـــی من از تــو مانـــده یادگــــار

من بــه پـــای خــود به دامـت آمـــدم

مـن مگـــر ز دست خــود کنــــم فــرار

تــا لبـــــم دگــــر نفــس نمــی رســد

نـــالـــه ام بـه گوش کس نمی رســد

می رسـی به کـــام دل که بشنـــوی

نـــالـــه ای ازیـــن قفــس نمی رســد

"استاد فریدون مشیری"

ثبت شده در پنج شنبه 91/12/24 ساعت 6:50 عصر توسط مخاطب خاص نظرات شما () |