چـون سنگــهـا صـــدای مرا گوش می کنــی

سنــگی و نــاشنیـــده فرامـــوش می کنــی


رگبـــــار نـــو بهـــــاری و خـــواب دریـچـــــه را

از ضربه های وسوسه مغشــوش می کنـی


دست مــرا که ساقـــه سبــــز نــوازش است

با برگ های مـــــرده هـم آغـــوش می کنـی


گـمـــراه تــــر از روح شــرابــــــی و دیــــــده را

در شعله می نشانـی و مدهـوش می کنـی


ای مـاهـــی طلایــــی مــــرداب خــــون مـــن

خوش باد مستیَـت، که مرا نـــوش می کنی


تــــــو دره بــنــفــش غـــروبــــــی کــــه روز را

بر سینــه می فشـــاری و خاموش می کنی


در سایه ها، فـروغ تو بنشست و رنگ باخت

او را به سایــه از چه سیــه پوش می کنـی؟

"فروغ فرخزاد"

ثبت شده در چهارشنبه 92/1/21 ساعت 8:30 عصر توسط مخاطب خاص نظرات شما () |