بر نگــه سـرد من به گرمی خورشیـــد

می نگرد هر زمان دو چشم سیــاهت

تشنـه این چشمه ام چه سود خدا را

شبـنــــــم مــــرا نـــتـــــابـد نگـــــــاهت

جــز گل خشکیـده ای و بـرق نگــاهـی

از تـــو در این گوشـه یـــادگـــار نـــدارم

زان شب غمگیــن که از کنار تــو رفتـم

یک نفـس از دست غـم قــرار نـــــدارم

این گل زیبــا بهـــای هستـی من بــود

گر گل خشکیــده ای ز کوی تــو بـــردم

گوشه تنهـــا چه اشک هــا فشانــــدم

وان گل خشکیـده را به سینـه فشـردم

آن گل خشکیده شرح حـــال دلـم بــود

از دل پر درد خویـــش با تـــو چـه گویـم

جـز به تـــو درمـــان درد از کــه بجـویــم

من دگر آن نیستــم به خویش مخوانـم

من گـل خشکیـــده ام به هیــچ نیـَـرزم

عشق فریـبـــم دهـــد که مهر ببنـــــدم

مرگ نهیبــــم زنـــد کـه عشق نــــورزم

پای امیــد دلــم اگر چه شکستـه است

دست تمنـــای جان همیشه دراز است

تـا نفسی می کشــم ز سینـه پــر درد

چشم خدا بین من به روی تو باز است

"استاد فریدون مشیری"