دلم می لرزد..

نوک انگشتانم را فرو میبرم در دریا..

انگار کسی هلم داده باشد به دنیایی دیگر..

غرق می شوم کم کم

و سکوت می کنم به حرمت چشم های تو..

تمام حواسم را جمع می کنم میان قدم هایم..

که نکند بلرزند..

نکند سرم گیج برود..

نکند ....

اصلا، دلم میخواهد دستم را بگذارم زیر چانه ام

زل بزنم به حرف هایت..

و نگاهم به نگاهت گره بخورد..

از همان گره های کوری که هیچوقت باز نمی شوند..

و سرم را تکان بدهم..

و آرام پلک بزنم

و نفس بکشم از هوای این حرفها..

حرفهایی که دلم را آرام می کند و چشمان تو را..

بیایی دستم را بگیری میان دست هایت

و قبل از اینکه رهایش کنی..

با نوک انگشتت فشار کوچکی به دستم بدهی..

چیزی مثل لمس حس بوسیدنِ روی ماه..

و همان موقع..

حس کنم که هنوز زنده ام..

و باران هم بیاید روی انگشتانی که دارند می سوزند حالا..

میبینی میان چه لحظات محشری نشسته ایم..

میبینی ای نازنین..؟

سینه ام سنگینی میکند..